Któż z nas choć przez moment nie marzył o owczarku niemieckim. Lojalny przyjaciel rodziny, niezawodny stróż i obrońca, nieustraszony, wszechstronny, wytrzymały...no i dobry, bo niemiecki :)
Faktycznie, owczarek niemiecki jest psem wyjątkowym i w wielu dziedzinach nie ma sobie równych. Nadal wykorzystywany jest w służbach specjalnych, policji, wojsku, ratownictwie (GOPR, STORAT). Jego predyspozycje fizyczne i psychiczne czynią z niego niemal idealnego psa pracującego.
Owczarek niemiecki zyskał sobie też opinię wspaniałego psa towarzysza i popularnego psa rodzinnego, co wynika z jego wrodzonej chęci współpracy z człowiekiem, a tym samym czyni go "łatwym" w wychowaniu i szkoleniu.
Za początek powstania rasy i planowej hodowli uznaje się rok 1899. Wtedy to we Frankfurcie nad Menem odbył się pierwszy zjazd Stowarzyszenia Owczarka Niemieckiego, na którym opracowano i zatwierdzono wzorzec rasy. Warto dodać, że od samego początku kładziono nacisk nie tyle na eksterier (wygląd) co na cechy użytkowe psa.
Obecnie, nawet najpiękniejszy champion nie może zostać użyty do hodowli gdy nie zda pomyślnie testów psychicznych i nie przejdzie szkolenia zakończonego egzaminem. Dla suk wymagane jest podstawowe szkolenie posłuszeństwa i socjalizacji, psy dodatkowo muszą "zaliczyć" elementy obrony i tropienie.
Owczarek niemiecki to dobrze umięśniony pies o nieco wydłużonej sylwetce. Jego charakterystyczną cechą jest linia grzbietu, która wyraźnie opada na wysokości zadu. Taka budowa anatomiczna miała uwydatnić i udoskonalić kłus owczarków.
Wzorzec rasy określa następujące wymiary:
psy: 60-65cm w kłębie, waga 30 do 40kg
suki: 55 - 60cm w kłębie, waga 22 do 32kg
Owczarki występują w dwóch odmianach - długowłosej i krótkowłosej, w obydwu przypadkach z obfitym podszerstkiem co czyni je odpornymi na niskie temperatury i niesprzyjające warunki pogodowe. Owczarek niemiecki z powodzeniem może przebywać większość czasu na zewnątrz przez cały rok i dlatego też tak często wybierany jest na stróża polskich posesji :) Trzeba jednak pamiętać, że nawet największy ogród nie zastąpi regularnych spacerów, a psu trzeba codziennie poświęcać czas i zapewnić kontakt z domownikami. W przeciwnym razie owczarek (i każdy inny pies) stanie się znerwicowany i zacznie sprawiać problemy behawioralne.
Wzorcowe umaszczenie owczarka niemieckiego to czarne podpalane, jednolicie czarne, szare, śniade lub czaprakowe z czarną maską.
Obecnie hodowla owczarków niemieckich obejmuje dwie linie - użytkową i wystawową.
Psy z linii użytkowej zdecydowanie bardziej przypominają owczarki niemieckie sprzed stu lat. Są to psy zdrowsze i sprawniejsze niż ich wystawowi pobratymcy. Cechuje je "mocna" psychika, zrównoważony charakter, pewność siebie i ogromna chęć pracy. To właśnie psy z tej grupy topią przestępców, szukają narkotyków, ratują ludzi spod gruzu lub lawiny oraz startują w mistrzostwach psów obronnych.
Owczarki wystawowe są jednolite w typie i bardzo efektowne. Świetnie nadają się na psy rodzinne pod warunkiem zapewnienia im odpowiedniej dawki ruchu i zajęcia. Bardzo istotna jest też właściwa socjalizacja szczenięcia. Należy unikać wielkich kennelowych hodowli. Lepiej wybrać szczenię od hodowcy-pasjonaty, który zapewnia maluchom bliski kontakt z człowiekiem i troskliwą opiekę.
Dorosły owczarek oprócz regularnych spacerów potrzebuje "stymulacji" psychicznej. To pies, który lubi i chce pracować. Oczywiście, nie trzeba z psem codziennie pokonywać toru przeszkód ani ćwiczyć obrony, jednak warto urozmaicać spacery o dodatkowe elementy jak np. aportowanie, naukę zostawania czy dowolne "psie sztuczki".
Często widujemy znerwicowane owczarki, prowadzone w kolczatce i kagańcu, które obszczekują każdy jadący samochód i rower. Są i takie, które spokojne, ale jednocześnie czujne idą na luźnej smyczy przy dziecięcym wózku. W obydwu przypadkach za zachowanie psa odpowiada człowiek. Owczarek niemiecki to niemal pies idealny, jednak wymaga poświęcenia mu uwagi i czasu, odpowiedniego wychowania i aktywności fizycznej.
Zdrowie:
Wbrew temu co może sugerować ich "wilczy" wygląd, owczarki niemieckie nie cieszą się doskonałym zdrowiem. Mają bardzo wrażliwy przewód pokarmowy oraz skłonność do alergii (głównie na tle pokarmowym). Dosyć często cierpią na infekcje uszu. Jednak prawdziwą "zmorą" w tej rasie jest dysplazja stawów biodrowych. Pierwsze zdjęcie rentgenowskie w kierunku dysplazji stawów biodrowych można wykonać już między 5 a 6 miesiącem życia. U tak młodego psa właściciel zwykle nie zauważa żadnych niepokojących objawów, jednak tak wczesna diagnostyka daje możliwość wdrożenia leczenia już na wczesnym etapie rozwoju schorzenia i zapobiegnie jego pogłębianiu. Zwykle stosuje się chondroprotetyki (preparaty zawierające chondroitynę i glukozaminę), ograniczenie ruchu a w ostateczności zabieg chirurgiczny.
autor: Liliana Bonk